200 χρόνια από την Ανάσταση του Ελληνικού Γένους
Κώστας Τόλης
2020-07-22
2020-07-22
Ακμή και παρακμή εθνών και πολιτισμών
Εκατό χρόνια μετά (περίπου), η ελευθερία και ο ρεβανσισμός, την οδήγησαν, την Ελλάδα, στα ύψη της δύναμης, σε σχέση πάντα με το τι ήταν πριν από 100 χρόνια τότε. Έφτασε μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, αλλά δεν ήξερε ούτε πού και πότε να σταματήσει, ούτε ήξερε να διαχειριστεί σωστά τη νέα της κατάσταση, και η συσσωρευμένη πίεση εκατονταετιών για εκδίκηση, είχε καταστεί, τυφλή δύναμη, καταδικασμένη να τσακιστεί στα βράχια της πραγματικότητας.
Έτσι, άρχισε η απογοήτευση και η πτώση της "ενέργειας" του έθνους, της γης, της φυλής, κλπ, και σήμερα, το 2020, βρίσκομαστε, αναλογικά, πάλι στο ίδιο σημείο που ήμασταν και το 1821, δηλαδή στον πάτο, και με μόνη κατεύθυνση προς τα πάνω, δηλαδή την επανάσταση για την απελευθέρωση και την επιβίωση της ίδιας μας της ύπαρξης ως Έλληνες, από τα όποια δεσμά, εξωτερικά και εσωτερικά, την κρατούν δέσμια στον πάτο του πηγαδιού, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
200 χρόνια νεώτερης ελεύθερης ελληνικής ιστορίας, προφανώς δεν μπορούν να καλύψουν την απουσία χιλιετιών από το διεθνές στερέωμα, και το ότι πολλοί ζωντανοί Έλληνες στις μέρες μας, δεν έχουμε γνωρίσει πόλεμο, δεν σημαίνει ότι σταμάτησε ο πόλεμος. Ο πόλεμος δεν σταμάτησε ούτε λεπτό, και από το 1974 και μετά, αργά αλλά σταθερά, γίνεται όλο και πιο εντονότερος.
Άλλωστε, αυτά τα 200 χρόνια που πέρασαν και γιορτάζουμε εμείς, έχουν αλλάξει και οδηγήσει και όλον τον υπόλοιπο κόσμο, σε καταστάσεις που δεν ξέρει πώς να τις διαχειριστεί. Ο υπερπληθυσμός από μόνος του, οδηγεί σε διαρκείς πολέμους, μέχρι να ικανοποιηθεί η Γη, όχι από τις "θυσίες" μας προς αυτή, αλλά από την αναλογία που μας επιτρέπει να υπάρχουμε ως είδος σε αυτήν.
Από κει και πέρα, όπως και σε όλον τον υπόλοιπο καλό και μη κόσμο, στα μεσοδιαστήματα της φαινομενικής ειρήνης, ο εμφύλιος ταξικός πόλεμος συνεχίζεται αμείωτος, και σε ότι αφορά εμάς, είναι πολύ πιο επικίνδυνος, καθώς είμαστε όπως είπαμε μόνο 200 χρονών, στην νέα παγκόσμια πιάτσα και όχι στην αρχαία.
Η παρακμή η οποία μας έφερε στη σημερινή κατάσταση, άμβλυνε τις εμφύλιες ταξικές διαφορές, αλλά όχι με το σωστό τρόπο. Από τη μια στιγμή στην άλλη, η παιδεία, από άκρως απολυταρχική και συντηρητική, έγινε υπερ-ελευθεριάζουσα, χωρίς φρένο και τιμόνι δηλαδή.
Οι γονείς μάθαιναν να βγάζουν χρήματα με κόλπα, με κονέ, με επιδοτήσεις ανύπαρκτων προϊόντων, με κλαδικές και σούπα-μούπες. Χρήματα που έπαιρνε ως δάνεια και χρεωνόταν η Ελλάδα, "για να αναπτυχθεί"... και να ανέβει κατηγορία κόσμου, από τριτοκοσμικό, να γίνει δευτεροκοσμικό κράτος, η Ελλάδα.
Έτσι, αντί να μορφωθεί ο Έλληνας, έγινε αλαζόνας, άρχισε να θέλει μαύρους υπηρέτες να του κάνουν αέρα με φτερά και φιλιππινέζες να του κάνουν πεντικιούρ. Και σήμερα κλαίγεται ως απόγονος αρχαίων που αδικείται ρε παιδί μου από το κωλοσύστημα. :)
Όπως έχω ξαναπεί, ότι έγινε έγινε και πίσω δε γυρνά. Από τους πολιτικούς δεν περιμένω τίποτα γιατί είναι χαμένοι μέσα στην καριερίστικη ματαιοφιλοδοξία τους. Πούλησαν την Κύπρο το 1974 για να "ρίξουν" τη χούντα. Ούτε από τους κληρικούς. Κληρικός ήταν ο κυβερνήτης της Κύπρου, ο Μακάριος, όταν έγιναν όλα αυτά.
Και από ποιόν περιμένω; Από το λαό; Να ξυπνήσει και να αποτινάξει τους ζυγούς της εξάρτησής του από τις αλυσίδες που μόνος του κρέμασε στο λαιμό του γιατί του αρέσει να είναι ανεύθυνος; Και έχει εναποθέσει την ευθύνη της ύπαρξής του στους πολιτκούς για τα εγκόσμια και στους κληρικούς την ευθύνη του απέναντι στο Θεό που πιστεύει για να τον προστατεύει;
Ή από μένα; :) Να τα τινάξω όλα στον αέρα μ' ένα νεύμα, μ' ένα λόγο μου και μόνο; :) :) :) :) :) :) ...
Λοιπόν, η ιστορία δείχνει, ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Τα πράγματα θα γίνουν όπως πρέπει, την ώρα που πρέπει, γι αυτούς που πρέπει.
Εσείς όμως, να ανησυχείτε...
poet in prior life 2020-08-02 13:21:02 (UT)
Επανάσταση έγραψα παραπάνω; Ρε τον αθεόφοβο... :) Αναγέννηση ήθελα να πω, αναγέννηση του έθνους. :) :) :) :) :) :) ...
Εμπρός της γης οι κολασμένοι
Πάνω σε άρματα έρωτα και χαράς
Ανατροπείς και πάντα οργισμένοι
Νεκρούς μετράμε τις νυχτιές
Άναρχοι εμείς και μεθυσμένοι
Στους δρόμους σπέρνουμε φωτιές
Τι να μας πουν οι υποταγμένοι
Ας τρέμουνε τις μπαλωθιές
Σε τούτο δω το πανηγύρι
Η τρέλα οδηγάει τις στρατιές