Διαφορές Δύσης και Ανατολής σήμερα, το 2018
Κώστας Τόλης
2018-03-26
2018-03-26
Τα φυσικά και πολιτισμικά σύνορα
Και είναι εντάξει για τη Ρωσία να είναι έτσι αυτόν τον καιρό. Αν λάβουμε τώρα υπόψη μας ότι κάτω από τη Ρωσία είναι Τουρκία, και παρακάτω η Μέση Ανατολή, νάτα τα σύνορα Δύσης Ανατολής, που εκτός από ορατά γεωγραφικά, είναι και ορατά πνευματικά.
Όταν λέμε πνευματικά εννοούμε ότι στη Δύση η Αναζήτηση και η Εμβάθυνση των Ιδεών επιτρέπεται, ενώ στην Ανατολή, είτε απαγορεύεται, είτε δεν ξέρουν τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις :) Για την Ανατολή ισχύουν αυτά που λέει το Κοράνι και οι Βέδες και ο Χριστός και κυρίως, οι σύγχρονοι αντιπρόσωποι και ερμηνευτές τους...
Έτσι λοιπόν, έχουμε φυσικά και πολιτισμικά σύνορα, ορατά και ξάστερα!
Είναι βέβαια και η Αφρική και ο Νότος γενικά, ένα άλλο μέτρο και σύνορο, αλλά σε γενικές γραμμές, αν εξαιρέσεις την Αυστραλία, το μοτίβο που ακολουθεί ο Νότος είναι πάνω κάτω το ίδιο με αυτό της Ανατολής.
Αυτό που λείπει από όλο τον πλανήτη είναι το Μέτρο. Το Μέτρο σε όλα τα πράγματα και σε όλες μας τις δραστηριότητες.
Η Δύση πρέπει να σταματήσει να καταναλώνει τόσο πολύ ενέργεια και να καταστρέφει τα πάντα στο όνομα μιας αόριστης "ανάπτυξης". Η Δύση έχει χαθεί, μάλλον έχει μεθύσει, από την ξαφνική αφύπνιση που υπέστη με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, και πρέπει να ξεμεθύσει γρήγορα.
Η Ανατολή, θα παραμείνει για λίγο παραπάνω "ζωολογικός κήπος", καθώς οι "φωτισμένες", θρησκευτικές κυρίως, ηγεσίες της, δεν κατάφεραν να πείσουν τους ανθρώπους γιατί πρέπει να παντρεύονται και πότε και πώς να κάνουν παιδιά, με αποτέλεσμα, να γεννοβολάν σαν κουνέλια και να αλληλοσφάζονται για να αραιώσουν.
Φρένο στην ανάπτυξη για την ανάπτυξη λοιπόν. Ανάπτυξη μόνο όταν αυτό που αναπτύσσεται είναι χρήσιμο και ωφέλιμο στην κοινωνία και δεν είναι άλλο ένα καταναλωτικό προϊόν με ημερομηνία λήξης σύντομη, αλλά με μόλυνση και καταστροφή του περιβάλλοντος αιώνια.
Η αλόγιστη, αλλά διαδεδομένη στον σύγχρονο καπιταλισμό, ανάπτυξη, οδηγεί και σε αναγκαστική ανάπτυξη αγοραστών των προϊόντων της ανάπτυξης, δηλαδή, προτρέπει, άλλοτε φανερά, άλλοτε καλλυμένα, στις γεννήσεις καταναλωτών ουσιαστικά και όχι ανθρώπων, που με τη σειρά τους όμως καταναλώνουν και παράγουν σκουπίδια, που γεμίζουν και μολύνουν τον πλανήτη.
Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός έφτασε στα όριά του, ότι ήταν να πάρουμε από αυτόν το πήραμε. Τώρα, οι συνηθισμένοι, οι συντηρητικοί, οι δεξιοί γενικά, φοβισμένοι από αυτήν την εξέλιξη που μέσα στο μεθύσι τους είχαν παραβλέψει να μελετήσουν, οπισθοχωρούν σε φεουδαρχικά μοντέλα προηγούμενων αιώνων, προσπαθώντας να περισώσουν, όπως νομίζουν, ό,τι μπορούν και προλαβαίνουν. Φυσικά, το πολύ πολύ να επιβραδύνουν λίγο αυτήν την κατάρρευση του καπιταλισμού, να την κάνουν πιο αργή, αλλά η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Όταν η ομαδική παράνοια είναι το συνήθες... τότε τα πράγματα αποκτούν μια εξαιρετικά λεπτή και εύθραυστη ισορροπία. Και για τον προσεκτικό παρατηρητή, ο σημερινός κόσμος, ζει υπό τη μορφή μιας ομαδικής παράνοιας.