ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΙΣΜΟΣ
Κώστας Τόλης
2020-04-10
2020-04-10
Για υψηλά ιπτάμενους νόες :)
Σκεπτομορφισμός είναι η τάση να δίνουμε μορφή σε κάτι που δεν έχει μορφή, αλλά για να το αντιληφθούμε, να το αναλύσουμε και να συζητήσουμε γι αυτό πολλοί μαζί, το παρομοιάζουμε με κάτι γνωστό, με κάτι που "μοιάζει", που είδαμε, που ακούσαμε γι αυτό. Έτσι ο Θεός είναι ένας γεννειοφόρος καλοκάγαθος άνδρας στα σύννεφα, που στέλνει ενίοτε και το Υιό του Ιησού Χριστό, να μας θυμίζει ότι βρίσκεται ανάμεσά μας, τον έχουμε μέσα μας, εκτός από έξω μας κλπ. Κατά τον ίδιο τρόπο, μέσω σκεπτομορφισμού δηλαδή, σχηματίζονται στρατιές και λεγεώνες αγγέλων, δαιμονίων, χερουβείμ, διαβόλων, και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθείς, ανάλογα τι "ναρκωτικά" έχει πάρει... :)
Όλες αυτές οι Σκεπτομορφές λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά φάσματα ενέργειας που υπάρχουν γύρω μας, αλλά για να τα αντιληφθούμε χρειάζεται να εκλεπτυνθούμε εμείς τόσο διανοητικά, όσο και σωματικά.
Αυτά τα φάσματα ενέργειας, οι Σκεπτομορφές, είναι η αλληλεπίδραση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων βαρύτητας, που ασκεί ο Ήλιος στους πλανήτες, για να κρατάει το Ηλιακό Σύστημα σε συνοχή, κατά την πορεία του στη θέση του στα εξωτερικά σύνορα του Γαλαξία μας. Σε όσους αρέσουν οι "αποστολές", δηλαδή θέλουν να σώσουν κάποιον ή κάτι, εκτός από τον εαυτό τους... :) θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανήκουμε στη "φρουρά" του Γαλαξία από εξωτερικές απειλές.
Αυτές οι Σκεπτομορφές έχουν μια Περιοδικότητα, η οποία όμως είναι έξω από τα ανθρώπινα μέτρα τις περισσότερες φορές, και όταν εμφανίζονται, θεωρούνται από αυτούς που δεν μπορούν να κατανοήσουν τι είναι, ό,τι νομίζουν αυτοί ότι είναι. Έτσι ένας αγράμματος καμηλιέρης, γίνεται ιδρυτής μια θρησκείας, επειδή έτυχε να λουστεί από ένα ρεύμα φωτός που περνάει σπάνια από τον πλανήτη. Οι γύρω του, βλέποντας τη λάμψη γύρω του και την αλλαγή στη συμπεριφορά του, τον θεοποιήσαν. Όταν πέθανε, έγινε μύθος, θρύλος, θρησκεία. Η θρησκεία περιμένοντας μάταια να δει κι αυτή το ρεύμα φωτός που είχε δει ο εν αγνοία του ιδρυτής της, έχασε την πίστη της, αλλά δυσανασχετούσε στο να χάσει τη γλύκα της εξουσίας που είχε αποκτήσει πιστεύοντας χωρίς να ερευνά, αλλά ακολουθώντας στα τυφλά. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, με τους επιστήμονες να δυσανασχετούν και με το δίκιο τους, στις θέσεις που καλεί η κάθε θρησκεία τους πιστούς της, να πιστέψουν και να υπηρετήσουν, χωρίς να ερευνήσουν και να κατανοήσουν με το νου τους και να εγκρίνει η καρδιά τους, τις πράξεις τους.
Όμως δεν είναι μόνο οι θρησκείες που έχουν μπερδευτεί με τις Σκεπτομορφές. Έχουν μπερδευτεί και πολλοί μύστες στα πρώτα στάδια της μύησής τους. Γι αυτό ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσουμε να κατανοούμε το πώς λειτουργεί ο Κόσμος, είναι να αρχίσουμε με αυτά που αποδεδειγμένα είναι Μεγάλα και Ιερά για μας, όπως ο Ήλιος, η Γη και το Φεγγάρι! Γιατί εφόσον είμαστε ζωντανοί εξαιτίας τους, σημαίνει ότι είναι κι αυτά ζώσα όντα. Και που ζώσα όντα σημαίνει συμπύκνωση ενεργειών, που για ένα χρονικό διάστημα, βιώνουν μια εμπειρία.
Ο Θάνατος είναι η σταδιακή ή ξαφνική αραίωση αυτής της συμπύκνωσης ενεργειών που ονομάζουμε τώρα σώμα μας. Προέρχεται όταν οι ενέργειες που βρίσκονται μαζί συγκεντρωμένες σε ένα σώμα, δεν εξυπηρετούν πλέον κανέναν σκοπό στο Σύμπαν.
Η σκέψη που κάνω τώρα και γράφω ό,τι γράφω, τι θα γίνει μετά θάνατον, αυτό είναι το ζητούμενο. Ή αν όχι η σκέψη ακριβώς, η Αίσθηση του Κόσμου που έχω τώρα, ποιά θα είναι μετά θάνατον, ή δεν θα είναι απλώς;
Έχει το σώμα κατά την αποσύνθεσή του κάποια Αίσθηση; Κρατάει άραγε κάποιες Μνήμες; Ή αυτά είναι μέρος κάποιου άλλου στοιχείου που έχουμε όσο είμαστε ζωντανοί, του Φωτός δηλαδή, και το Φως αυτό Επιστρέφει απλώς στην Πηγή του, τον Ήλιο; Ή πάει κάπου αλλού; Και πού;
Σε αυτά μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε, ακόμα... :) Από εμπειρία πάντως γνωρίζω ότι ο υπερβολικός τρόπος θανάτου, ο ακραίος δηλαδή, ο μη φυσικός, δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για να πεθάνει κανείς, καθώς, έχω ένα κενό στη μνήμη από αυτές τις εμπειρίες. Που υποθέτω ότι σημαίνει πισωγύρισμα στην εξέλιξη, δηλαδή το Σύμπαν ήταν έτοιμο να με "βάλει στον πάγο", ή μου υπενθύμισε τον πάγο και με ξαναγύρισε δίνοντάς μου μια ευκαιρία για ένα καλύτερο τέλος. :)
Όπου καλύτερο τέλος, υποθέτω πάλι, αλλά με μια περίεργη σιγουριά αυτή τη φορά, είναι να αποφασίσεις εσύ πότε είσαι έτοιμος να επιστρέψεις, ή να σε καλέσει η Πηγή του Φωτός, ο Ήλιος, να επιστρέψεις, και να επιστρέψεις χαρούμενος γι αυτά που έμαθες, είδες και έκανες εδώ και γι αυτά που σε περιμένουν εκεί!